โซ่พรหมจรรย์ โดย ช่อเอื้อง

คะ... คุณจะทำอะไร อย่านะ!!

จะทำอะไรบอกก่อนก็ไม่ตื่นเต้นสิ

ไม่เอานะ!

ลองหน่อยน่า ถ้าไม่เวิร์กสัญญาว่าจะหยุด

มะ... ไม่! ไม่เอา ไม่ลอง ปล่อยเดี๋ยวนี้!! เราไม่ใช่เด็กๆ แล้วนะคุณวินที่จะมาชวนกันเล่นของที่ไม่เคยเล่น ปล่อยนะคุณวิน ปล่อยฉัน ฉันไม่เล่น !! ไม่ลองหรืออะไรทั้งนั้น!!

ฉันรู้ว่าเราไม่ใช่เด็กแล้วทอฝัน ฉันไม่ได้โง่ และถ้าเรายังเป็นเด็กฉันคงไม่ชวนเธอเล่นแบบนี้หรอกน่า เพราะเด็กเขาไม่ชวนกันเล่นแบบนี้

คนทุเรศ!!

ทอฝันดิ้นรนประท้วงเขา ทว่าสิ่งที่เธอได้รับคือนัยน์ตาไหวระริกกรุ้มกริ่ม กับเสียงหัวเราะแสนเจ้าเล่ห์ในลำคอ ที่มันทำให้ร่างกายเธอร้อนๆ หนาวๆ คล้ายจะให้ความร่วมมือ ยิ่งมองตาเขามากเท่าไร เธอก็เหมือนจะควบคุมตนไม่ได้

ไม่เล่น...

เธอยืนยันอีกครั้งแต่เสียงอ่อนลงกว่าเดิม

แน่นะ

นะ... แน่!

งั้นฉันเล่นคนเดียว

บะ... อุ๊บ!!

คำว่าบ้าถูกบดด้วยริมฝีปาก ทอฝันเบิกตากว้างดิ้นรนมากกว่าเดิม แต่มันกลับเหมือนอะไรสักอย่างดิ้นเบาๆ อยู่ใต้ร่างเขาเท่านั้น ร่างใหญ่ขยับขึ้นทาบทับเธอมากยิ่งขึ้น อีกทั้งยังใช้กำลังที่มีมากกว่ายึดมือเล็กยกขึ้นเหนือศีรษะ ก่อนจะดูดซับความหอมหวานจากปากอวบอิ่มอย่างแม่นยำ...